آج

رفتيم! که برسيم.

نشستيم! که سخن بگوييم.

ايستاديم! که ببينيم.

مانديم! که برقرار باشيم.

گفتيم! که ساکت نباشيم.

خوابيديم! که خستگي بدر کنيم.

از رفتن! که باز مانده ايم.

از ايستادن! که پا درد گرفتيم.

از ماندن! که کسل گشتيم.

از گفتن! که زبان مان موي در آورد.

از خوابيدن! که خسته شده ايم.

من چه کنم؟

که نه دردم درد است.

نه درمانم بي درد.

يا رحيم

چقدر بي خبرم از فردا

فردايي که ندانم چراست

و چگونه است

امروز را چه کنم

ندانم

چقدر من بي خبرم

از فردا

و فرداها

من اين بي خبري را با هزاران خبر عوض نکنم

داني چرا؟

بي خبري نوعي ديوانگي است

من مجنون چرا نباشم

خندان

حالا فردا را برايم تفسير کن

****يا حق****

 بازهم اين روزها حال و هواي شهرمون، حال و هواي محرم را پيدا کرد. بازهم بيرق "يا حسين" بر سر در خانه ها، مغازه ها، حسينيه ها و مساجد برافراشته شد و لباس هاي مشکي زينت بخش عاشقان و عزاداران حسيني و ...

اين روزها که کمي نياز به دوباره ديدن داريم

ديدن لبخندهاي دشمن

و کينه نهان او

اين که بايد ديد دشمن هنوز هم همان دشمن است که اگر فرصت کند چيزي را از ما باقي نخواهد گذاشت.

دشمن، دشمن است چه اخم کند و چه تبسم!

من را بگو که چرا دوباره فريب لبخند او را مي خورم.

چرا؟

کم مي آورم؟!

من مقصرم

حسين مرا درمان کن

برايم بفهمان که خون بر شمشير پيروز است.

مگر تمام هستي خود را ندادي که من اين را بفهم ام

چرا هنوز من درک نمي کنم؟!

چرا...........؟